ՍՀՀԿ Վաղին՝ Վաղարշակ Ալեքսանյանը, մի քիչ շլփթավա, բարի, անշառ, արկածներով հարուստ, նաև թասիբով: Գլխին շատ օյիններ է եկել: Մեկի մասին: Գյուղը մի թուրք է գալիս, պարզվում է, որ նա Վաղու ծանոթն է: Տուն է գնում և պատվիրում կնոջը, որ երեկոյան հյուր ունեն, թուրքը պետք է գիշերը իրենց տանը մնա: Կինը կտրականապես մերժում է, թե նման բան չի կարող լինել, եթե թուրքը գա, ինքը տնից կհեռանա, թող այդպիսի բան չանի: Երեկոյան Վաղին, երբ թուրքի հետ մոտենում էր տանը, կինը՝ Ծաղիկը, տեսնելով հեռանում է այգու խորքը, տուն չի գալիս: Վաղին հյուրի հետ ընթրում է, զրուցում: Վերջինս, տեսնելով, որ տանտիրուհին չի երևում, հարցնում է, թե որտեղ է կինը: Վաղին ասում է, թե կինը մահացել է, տարել-թաղել են, հիմա մնացել է ամուրի: Թուրքը վաշ-վիշ է անում, թե ինչ վատ բան է կատարվել, ցավակցում նրան բազմիցս, հուսադրող խոսքեր ասում և այլն: Արդեն ուշ ժամի կինը, տեսնելով, որ մեկ է, թուրքը մնալու է իրենց մոտ, գալիս է տուն: Երբ նրան տեսնում է թուրքը, Վաղուն ասում է․
-Ա՛յ մարդ, բա ասում ես Ծաղիկը մահացել է, սա ինչ բան է:
Վաղին միանգամայն լուրջ պատասխանում է․
-Չէ՛, մենք տարել ենք ու թաղել, գերեզմանից է դուրս եկել ու հասել տուն: Թե ինչպես է եղել դա, ես էլ գլխի չեմ ընկնում, ջհանդամը, որ եկել է, թող մնա:
