Մի հանգրվան կա՝
սպասումով լեցուն․․․
Մի տաք օթևան,
ուր փոթորկվում են
ափունք մանկության,
Եվ ուր կան հուշեր
խխնջախեցում․․․
Ուր նախանձ չկա,
նախատինք ու ցավ,
փուչ ու վատահաս
չարություն չկան,
նաև՝ դաժան սուտ ու դավ․․․
Մի կիսատ երազ կա՝
խունկով ծխարված,
Աշխարհքով չափվող՝
գունաթափ կարոտ․․․
Կան ծով համբերում,
Արծաթված մազեր․․․
Ու օվկիանոսներ հար երջանկության․․․
Սեր կա․․․
Աչքեր թացացած։
Հին Աստվածներ կան
ապուպապերիս տեսքով, հասակով․․․
Լուսին չդարձող բյուր Արևներ կան,
մագաղաթի բույր, աղոթք քրմերի՝
․․․ այ իրիքնակ,
․․․ այ յերե կապույտ․․․
Թոնրից հենց հանած
տաք լավաշի համ,
քիմքին դեմ առած՝
չցամաքող աղբյուրներ կան,
Վախվորած մոմի չհանգչող կրակ,
և մեղավորության չզսպվող երակ․․․
Մի մեծ լռություն կա՝
երբեք չթարգմանվող,
ու տիեզերական ափսոսանք անսքող․․․
Փոշոտ արահետ կա,
չհամրված հետքեր ոտնաթաթերի․․․
Եվ օրորոցային կա՝
հյուսված դուդուկով բարի․․․
հառա՜չ կա․․․ հառա՜չ
անհատակ․․․ խորքային․․․
հառաչ․․․
հառա՜չ․․․ երգեհոնային՝
-Ո՞ւր էիր, բալես, այսքան ժամանակ․․․
