ՍՀՀԿ 
Շահենը որոշում ա, որ Նոր տարվա սեղանին պիտի արջի միս ունենա։ Նոր տարվա նախօրյակներին վեր ա կենում, հրացանն ու պատրոնդաշը վերցնում, մեկնում գյուղ։
Գյուղում հին որսկան ընկերներին ա հանդիպում, մի լավ խմում են, Շահենս պատրոնդաշը կապում ա, հրացանը գցում ուսով ու ասում․
— Տղե՛րք ջան, դե ես քեցալ ըմ։
-Հալա մի րոպե սպասէ, ա հուվա հրացանավ քինում, թա արջ ա վեր քըցում,- Դերոն ա ասում։
-Հը՞, պա հինչ անիմ։
-Հէն է, յըղօլին (բրբ.` եղան), հեն ա կյումէն մըղակումը, յէր կալ քինի, դե մնացածն ալ Աղալոն կասէ։ Աղալո դե բացատրէ՛։
-Շահե՛ն, արջը հենա պյունումը քոն իլած, յըղօլին կլխան տեմ ըս անում վըղեն, բողազը ծակում, վեզը կտրում, ֆսյո՛։
-Աաա՛… չէ՛, ես իմ հրացանավըս վեր կքցիմ։
-Դե, տուվըս գյուդում, մունք քեզ ասալ ընք։
Շահենը հրացանն ուսին գնումա ծմակ, մի 2-3 ժամ հետո թընգընափաս (շնչակտուր) վազելով հետա գալիս։
Աղալոն մի բաժակ ջուրա տալիս, որ շունչը գա տեղը ու խոսել կարողանա։
-Շահե՛ն, մի պեն ասէ, խէ՞ տիյըս։
-Աաա… Պա ասել չիք, արջեն պունը ճարալ ըմ, համա դե արջը զօռթուն լա, յըրա յա պըրծա ինձ յըրա։
-Ա՛, Շահե՛ն, պա հրացանդ հօրա՞։
-Վեր յըրա յա պըրծա, ալ վըխելաս վեր ըմ քիցալ, փախալ, էտ գազանեն անան պրծալ։
-Այ Շահեն, պա մունք ալ քեզ ասալ ընք, վեր հրացանդ տանել մա, հեն է՜, յըղօլին յէր կալ-քինի, պա մհենգ սրանա յէտնը մունք հունց մտնինք մըր ծմակը՞, հընգեր։
-Խէ՞, Աղալո՛, հինչո՞ւ հետե։
-Այ Շահե՛ն, մընչէվ մհենգ էտ արջեն էրկու հատ յըղօլի լա, սրանա յէտնը էտ արջեն էրկու հատ յըղօլի օնէ, մի հատ ալ հրացան…
… տի… տի… պէնէր…
