Ներկայացվում է Գուսան Աշոտի հայտնի երգի բնագրային օրինակը, որ գրված է Գորիսի բարբառով:
Զա̈նգէզուրի չöլ[1]-չöլէրը ծաղկալ էն
Զա̈նգէզուրի[2] չöլ[3]-չöլէրը ծաղկալ էն,
Յարիս օբան[4] հէն ա կանաչ սարումը,
Էլ ծո̈ւն չի կյա̈մ, մէծ ըռօնին[5] թախկալ[6] ա,
Մարթուց քյէփը շատ լա̈վ ա̈ էս տարումը:
Քյինա̈մ տէսնամ իմ յարը հինչ պա̈նի յա̈,
Բօյը ղումաշ[7], անումը նազանի յա̈,
Համ էլ գյիդամ, թա̈ վէր մէթկը կյա̈լի յա̈,
Կանչէմ, մընանք Խընզադին էն քարումը:
Կարմիր ծին էմ նըստալ, վէր ինձ շո̈ւտ տանի,
Էն ըխճըկան շատ հավան ա իմ նանի,
Ասում ա՝ հո̈ւր վէր լա̈վ յար օնի՝ դա̈րդ չօնի,
Ընդըհէնց ինիլ չի Գյöչա, Արզաբա̈րումը:
Ակնին ճո̈ւրը քըքըլթալի քյինո̈ւմ ա̈,
Տէ՛ս, ծաղիկը ծաղկի նըհէտը խօսում ա,
Ուբան[8] տո̈ւս յէ՛ք, սէրտըս քէզ թո̈ւնդ օզում ա,
Յէք նըստէնք Ղուրդա թիփի ղընշարումը[9]:
Ուրա̈նց[10] խալխը գյո̈ւդո̈ւմ էն, վէր ինձ սո̈ւրո̈ւմ ա̈,
Վէր խաղ ա ասում, մարթի քէփը պո̈ւրո̈ւմ ա̈,
Կանչէմ, շո̈ւտ կյա̈, սէրը սէրտըս քո̈ւրո̈ւմ ա̈,
Մըն կյա̈ լըսի՝ հինչ էմ ասում լարումըս:
Կօլան[11] յէր կալ, յէ՛ք ա̈խպո̈ւրը՝ Ցօրտ ճիրի,
Ղադատ տանէմ, քէզ աշըղ էմ, ինձ սիրի՛,
Լա̈վ խաղ անէնք յէս նան տո̈ւ՝ «Սի՛րի-սի՛րի»,
Հըմանչո՛ւմ իլ մէր էս ազադ դարումը:
Իշկի կյա̈մ չի, էս խէ՞ ըսըհէնց ինձ խանչում[12] ա,
Էն չօբանըն էլ շըվավը հունց կանչում ա,
Բա էն չարը էն ծաղկին խէ՞ պաչում ա,
Չիմ ճարալ էն, մընը կա վէչ դառումը:
Էն մէխկ չօնի, մէխկը չիմ[13] ինձանում ա,
Վէր քո̈ւնո̈ւմ ա̈, հո̈ւշըս-խէլքըս տանում ա,
Սէրտը մաքուր, պա̈ն գյիդöղ մըն խանում ա,
Ասէց ինձ տա՛ր, հէրըս հէն ա վարումը:
Քէզ[14] տէսնուղը կասի էս հո̈ւր բալա յա,
Խալ իրէսըտ նօր տո̈ւս յէկած լալա յա,
Քէզ տանիլը թամամ խաթաբալա յա,
Մըն յէք ո̈ւրո̈ւր խըտըտէնք Ափո̈ւն[15] թառումը:
Ծէրքին խօսուղ սազի՛ն մատաղ իմ յարի,
Կըլկըլացող սա̈սի՛ն մատաղ իմ յարի,
Էն քաղծրը նիփա̈սի՛ն[16] մատաղ իմ յարի,
Մըն կըխտար ա կյո̈ւրո̈ւնքվա գյո̈ւլբա̈հրո̈ւմը[17]:
Բա վէր կյա̈ վէչ, թայ-թուշի[18] կօխկին հո՞ւնց կանէմ,
Ըռընց յարի տօնը հի՞նչ խա̈բա̈ր տանէմ,
Նանուն ըսէցի,- տանը յէշի, շո̈ւտ կյա̈մ էմ,
Մին կյա̈նք ման կյա̈նք Կյո̈ւրիսին բըլվարումը:
Սա̈սըս լսէց, յավաշ-յավաշ[19] տէս կյա̈մ ա̈,
Խաղըս ասէմ, քյէփս քյöք ա, լա̈վ դա̈մ[20] ա̈,
Աշը՛ղ, ածի՛ օրախ մըն թա̈րա̈քյամա[21],
Սէրը սէր ա, սարումը թա̈ ըրանումը[22]:
Չօբա՛ն ախպէ, խօր տէղան մը՛ն էլ ածի,
Վէխճարըտ թօ՛ղ մէր գյո̈ւնո̈ւմը ըրածի ,
Աշըղ Աշօ՛տ, վէր յըտընիր[23] վառվածի,
Սէրըտ կըրէմ խաս[24] յըլլախիս[25] կարումը:
[1] Կարծիք կա, որ ոչ թե չօլ, այլ չօր «չոր»:
[2] Հնում նաև՝ Զա̈նգա̈զո̈ւրի:
[3] Կարծիք կա, որ ոչ թե չօլ, այլ չօր «չոր»:
[4] Օբա «վրան»:
[5] Ըռօնի «ձյունահյուսք, ձյունակույտ»:
[6] Թախկէլ «փափկել, հալվել»:
[7] Ղումաշ «1. բարակ, նուրբ կերպաս, 2. բարակ ու երկար մատղաշ ճյուղ»:
[8] Օբա բառն է՝ օ>ու:
[9] Ղանշար «1. բոլորին երևացող տեղ, 2. տեսնելի վայր»
[10] Իրենց բառն է. բարբառային համապատասխան մեծատառ ո̈ւ-ն չունենալու պատճառով ու է դրվել, որ պետք է կարդացվի ո̈ւ:
[11] Կօլա «կուժ»:
[12] Խանչէլ «այրել»:
[13] Չիմ «բոլորը»:
[14] Կարելի է գործածել նաև քէ:
[15] Ափուն բառի ա-ն պետք է կարդացվի քմային ա̈:
[16] Նափաս «1. շունչ, 2. հանգ»:
[17] Գյո̈ւլբա̈հա̈ր «վարդագարուն»:
[18] Կամ՝ թայըթուշ «1. հավասարակից, իրար համապատասխան, 2. շրջապատ»:
[19] Յավաշ «հանգիստ»:
[20] Դա̈մ «1. եղանակ, 2. համանվագ»:
[21] Թա̈րա̈քյամա «1. թյուրքական ցեղի անուն, 2. ամառանոց բարձրացող անասունների հոտ, քոչ, 3. հովվերգ»:
[22] Ըրան՝ արան (Գորիսի բարբառում շեշտակորույս ա-ն դառնում է ը՝ ա>ը) «1. դաշտավայր, 2. տաք վայր»:
[23] Յըտանալ«ուշանալ, ետ մնալ»:
[24] Խաս, այստեղ՝ «մետաքս»:
[25] Յըլլախ (յալլախ) «թաշկինակ»:
